Ewolucja karate tradycyjnego zakończyła się około 1930 roku na terenie Japonii. Podstawowe techniki wzięły swój początek z „to-de”, sztuki walki bez użycia broni, która rozwinęła się na japońskiej wyspie Okinawa, gdy ówczesne władze zabroniły ludności posiadania jakiejkolwiek broni.
Okinawskie to de oparte było na chińskiej sztuce walki, znanej jako chuan fa. Korzenie chuan fa sięgają ponad tysiąc lat wstecz. Ogólnie uważa się, iż największy wpływ na rozwój okinawskiego to de miała odmiana chuan fa zwana nan pei chun, która kwitła w chińskiej prowincji Fukien.
Rezultatem uzupełnienia filozofii sztuk wojennych o podstawowe techniki to de stało się karate tradycyjne. Nastąpiło to około roku 1600, kiedy rozmaite japońskie sztuki walki zlały się w jedno, zarówno pod względem techniki jak filozofii Właśnie owo stopienie się sztuk walki w jeden system sztuk wojennych zadecydowało o powstaniu budo. Razem zaś z budo narodziła się potrzeba ustawicznego poszukiwania najwyższej doskonałości człowieka.
W obrębie karate tradycyjnego istnieje wiele tak zwanych stylów (systemów szkół). Jednakże dzielą się one na dwie zasadnicze grupy: shuri te (włącznie z tomari te) oraz naha te.
Shuri te rozwinęło się w okręgu Okinawy zwanym Shuri (obecnie wchodzącym w skład miasta Naha). Shuri te opierało się na chińskiej chuan fa z roku 1400. Zostało następnie rozwinięte w sobie tylko właściwy sposób w geograficzno-politycznych warunkach Okinawy.
Naha te wywodzi się wprost od nan pei chun z lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia. Zostało sprowadzone do okinawskiego okręgu Naha bezpośrednio z chińskiego Fukien.
źródło: www.karate.pl
